જિંદગી કેટલી નિરસ હતી

ઝંખના પ્યાસી મનમાં,વરસોના વરસ હતી,
તુજ વિના સજના !જિંદગી કેટલી નિરસ હતી !
અમે હતાં પથ્થર સમ,સ્પર્શે તારા હેમ થયા,
તેં વહાવી અમ સુધી,એ ઊર્મિઓ પારસ હતી.
તારું દુ:ખ હળવું કરી શકું, મારું ક્યાં ગજું હતું?
મને તો તારા હોઠ પર ના સ્મિતની તરસ હતી.
રીસામણાં ને મનામણાં, થયા’તા આપણી વચ્ચે,
જાણી વાત જે જગતે,એ તો અરસ-પરસ હતી !
તુજ આવવાથી વહેતી થઇ ‘નિશા’ની ઊર્મિઓ,
એ ઊર્મિઓ મુજ હૈયામાં તુજ ની જણસ હતી.
-નિમિશા મિસ્ત્રી